Στάση βροχοσταλίδων (συνέχεια)

    Ο Μερκούριος  Αυτζής, στο βιβλίο Ουρανοκαμώματα, βάζει τις βροχοσταλίδες να κάνουν στάση και να μη βρέχουν, γιατί οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για το περιβάλλον. Καθένας από εμάς φαντάστηκε τη συνέχεια της ιστορίας και την έγραψε στο τετράδιο γραπτής έκφρασης. Η τάξη αποφάσισε να βάλουμε στο ιστολόγιο την ιστορία της Βασιλικής και του Θανάση.

       Οι βροχοσταλίδες έκαναν στάση για να αναγκάσουν τους ανθρώπους να διορθώσουν τα προβλήματα που δημιούργησαν στο περιβάλλον. Το κακό πήρε μεγάλες διαστάσεις και τότε τα παιδιά αποφάσισαν να δράσουν. 
    Όταν νύχτωσε τα παιδιά σκέφτηκαν να ρωτήσουν τους φίλους τους, τα αστέρια. Με ένα πολύχρωμο αερόστατο πέταξαν ψηλά στον ουρανό. Βρήκαν τότε ένα κατακίτρινο, λαμπερό και φωτεινό αστέρι και το ρώτησαν γιατί οι βροχοσταλίδες δεν κατέβαιναν για να δροσίσουν τη Γη. Το αστέρι απάντησε στα παιδιά να πάνε να ρωτήσουν τις ίδιες τις βροχοσταλίδες που ζούσαν στη Συννεφοπολιτεία. Μπαίνοντας στη Συννεφοπολιτεία, είδαν όλες τις βροχοσταλίδες στενοχωρημένες και καθισμένες σε καναπέδες και καρέκλες να μαθαίνουν τα νέα της ημέρας. Τα παιδιά ρώτησαν τη μεγαλύτερη βροχοσταλίδα γιατί δεν έπεφταν στη Γη και εκείνη τους απάντησε πως αν δε διόρθωναν οι άνθρωποι τα προβλήματα που δημιούργησαν στο περιβάλλον, δε θα ξανακατέβαιναν ποτέ ξανά!
    Τα παιδιά έτρεξαν να το πουν αυτό στους ανθρώπους και τελικά όλοι οι άνθρωποι συμφώνησαν και οι βροχοσταλίδες δεν ξανάκαναν στάση. Από τότε όλοι ήταν ευτυχισμένοι και οι άνθρωποι πρόσεχαν το περιβάλλον. 

Η συνέχεια της Βασιλικής.

   Οι βροχοσταλίδες έκαναν στάση για να αναγκάσουν τους ανθρώπους να διορθώσουν τα προβλήματα που δημιούργησαν στο περιβάλλον. Το κακό πήρε μεγάλες διαστάσεις και τότε τα παιδιά αποφάσισαν να δράσουν. 
    Τα παιδιά ρώτησαν τα αστέρια, τα σύννεφα και τα ζώα, αλλά κανείς δεν απαντούσε.  Μόνο ένα μικρό πουλάκι τα λυπήθηκε και τους είπες πως οι βροχοσταλίδες κάνουν στάση γιατί βαρέθηκαν να διορθώνουν τα λάθη των ανθρώπων. 
    Τα παιδιά είπαν τα λόγια του μικρού πουλιού σε όλα τα παιδιά του κόσμου. Αυτά τα είπαν στους γονείς τους και άλλοι γονείς τα πίστεψαν και άλλοι νόμιζαν πως ήταν η φαντασία τους. Οι γονείς που δεν τα πίστεψαν, συνέχισαν να καταστρέφουν το περιβάλλον, όμως γρήγορα πείστηκαν και εκείνοι από τους άλλους γονείς.
    Στο τέλος όλοι οι άνθρωποι του κόσμου σταμάτησαν να μολύνουν το περιβάλλον. Έτσι οι βροχοσταλίδες σταμάτησαν τη στάση και έβρεξε ξανά.

Η συνέχεια του Θανάση.

      Οι βροχοσταλίδες έκαναν στάση για να αναγκάσουν τους ανθρώπους να διορθώσουν τα προβλήματα που δημιούργησαν στο περιβάλλον. Το κακό πήρε μεγάλες διαστάσεις και τότε τα παιδιά αποφάσισαν να δράσουν. 

    Τα παιδιά θα κάνανε ό,τι μπορούσαν για να σώσουν το περιβάλλον, αλλά δεν ξέρανε τι. Μαζί τους είχαν ένα μπουκάλι νερό, αλλά είχε απομείνει μόνο μία σταγόνα. 

   

 Κάποια στιγμή ένα από τα παιδιά σκόνταψε. Όταν γυρίσανε να δούνε πού είχε σκοντάψει ο φίλος τους, είδανε ένα πουλί. Το πουλάκι αν δεν έπινε εγκαίρως τουλάχιστον μία σταγόνα νερό, θα έμενε ξερό. Τα παιδιά το λυπήθηκαν και του έδωσαν το νερό τους. Εκείνο άρχισε να πετάει και τους είπε να πάνε στον ουρανό να ρωτήσουν τα αστέρια. Μάλιστα με ένα "τσαφ" τους έδωσε ένα αερόστατο και τους συμβούλεψε να ρωτήσουν τη Μικρή Άρκτο που είναι μαρτυριάρα.

   Τα παιδιά ανεβήκανε στο αερόστατο. Καθώς προχωρούσαν, από

μία βλάβη το αερόστατο έμεινε ακίνητο. Η ώρα περνούσε γρήγορα και τα παιδιά δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ξαφνικά είδαν κάτι να πλησιάζει και κατάλαβαν ότι ήταν ένα πανικόβλητο περιστέρι. Το περιστέρι έπεσε πάνω στη μηχανή και η μηχανή συνήλθε. Τα παιδιά συνέχισαν το ταξίδι τους και βρήκαν ένα αστέρι. Το ρωτήσανε γιατί οι βροχοσταλίδες έκαναν στάση και του είπαν να στείλει μήνυμα μέσω ηλιαχτίδας. 

   Τα παιδιά κατέβηκαν στη γη και ανακάλυψαν πως η δεξαμενή νερού είχε αδειάσει. Παρατήρησαν ότι στο πάρκο μπροστά από το σπίτι τους εμφανίστηκε μια παράξενη δέσμη φωτός που όλο και πλησίαζε μέχρι που έπεσε στη γη και από εκεί φύτρωσε ένα

λουλούδι. Τους φάνηκε πολύ παράξενο. Το λουλούδι άνθισε και από μέσα βγήκε ένα γράμμα που έγραφε μόνο δύο λέξεις: "περιβάλλον SOS". Τα παιδιά έβρισαν κυριολεκτικά τον εαυτό τους, επειδή δεν είχαν καταλάβει από την αρχή ότι αυτό ήταν το πρόβλημα.  Πήγαν να το πουν σε όσους γνώριζαν και τους είπανε να το πούνε και σε άλλους.

   Αυτό συνεχίστηκε πολύ καιρό μέχρι που στη Γη μιλούσανε μόνο για αυτό το θέμα. Όλοι κάνανε ό,τι μπορούσανε για να σώσουν το περιβάλλον. Τα καράβια σταμάτησαν τις πολλές διαδρομές, τα αμάξια άρχισαν να κινούνται με ρεύμα και ηλιακή ενέργεια και στις κατασκηνώσεις απαγορευόταν να ανάβουνε φωτιά χωρίς άδεια.

    Οι βροχοσταλίδες εκτίμησαν αυτήν την προσπάθεια και μια μέρα άρχισε ξαφνικά να βρέχει.

Η συνέχεια του Γιάννη